Reiziger2

Rond middernacht vertrekt ons vliegtuig naar Parijs. Een vlucht van bijna 6 uur. Het vliegveld ligt even ten zuiden van Bamako en we vliegen even later over de stad. De Niger deelt als een donkere slinger de verder prachtig verlichte stad in tweeën. Hier ook valt pas op hoe uitgestrekt de stad is. Bamako kent nauwelijks hoogbouw en dus heb je nog al wat ruimte nodig om meer dan een miljoen inwoners onderdak te bieden. Van de vlucht merk ik verder weinig. Ik word gewekt door het signaal ‘stoelriemen vast’ en we zetten de landing in voor CDG Parijs. Het duurt vervolgens vrij lang voordat we bij onze pier aankomen en daarna verliezen we nog meer tijd omdat de loopbrug maar niet tegen het vliegtuig aanschuift. We kunnen ons niet veel tijdverlies permitteren want over vijf kwartier vertrekt onze vlucht naar Düsseldorf. Als we dan eindelijk uit het vliegtuig kunnen, moeten we ons haasten. Natuurlijk nemen we in de hal nog afscheid van onze Amerikaanse teamleden. Zij vliegen van hieruit naar San Francisco en sommige nog verder. We bedanken elkaar voor de prachtige en succesvolle missie, de collegialiteit en vriendschap en spreken de wens uit om elkaar bij een volgende missie opnieuw te ontmoeten. Maar door al deze vertragingen en afleidingen komen we te laat bij de gate voor onze aansluitende vlucht. Het vliegtuig staat nog wel vast aan de loopbrug, maar de grondstewardess weigert ons aan boord te laten gaan. We oefenen nog wat verwensingen in het Frans, maar ook dat helpt niet. Non est non. Er zit niets anders op dan een nieuwe vlucht te regelen. Voor de rest van de dag is Düsseldorf geen echte optie, dus besluiten we naar Amsterdam te vliegen. Om 09.00 uur vertrekt een vlucht waarmee we allemaal mee kunnen. Als we om 10.30 uur op Schiphol aankomen en ook afscheid van elkaar hebben genomen zit ons Bamako avontuur er op. Tineke en ik worden keurig door mede Rotarians Marja en Yvonne afgehaald en afgeleverd in Ulft. En om 15.00 uur word ik allerhartelijkst begroet als ik de deur van Plagweg 15 openzwaai. Terugkijkend ben ik dankbaar dat ik mee kon met deze missie en dat ik me in mocht zetten om het leven van 87 kinderen en hun families te verbeteren. Deze mensen hebben weer een kans gekregen om het leven met een nieuwe glimlach tegemoet te treden en hun plaats in de maatschappij opnieuw op te eisen. Ik hoop dat we nog een keer terugkeren naar Bamako, want er is daar nog genoeg te doen.

5 mrt 2012 14:31:09

Vrijdag 02-03-2012: laatste dag in Bamako

Gisteravond zijn we dus op een feestje geweest bij de voorzitter van de RC Bamako – Djoliba, monsieur Oumar Touré, thuis. We werden met een bus van het hotel gehaald en zijn over de Niger naar het zuidelijke stadsdeel gereden. In een stoffig straatje stond opeens een huis met drie verdiepingen. Daar woont Oumar met z’n gezin. Boven de derde verdieping was een dakterras en daar had de familie tafels en stoelen neergezet voor hun gasten. In het overdekte deel van het terras stond een bandje opgesteld die de hele avond typische Malinese muziek heeft gemaakt op traditionele instrumenten. Daarmee begeleiden ze vrouwelijke en één mannelijk vocalisten. Er werd gegeten en gedronken en er werd een behoorlijk tijd besteed aan een loterij, tombola genaamd. Onze groep heeft een aantal prijzen in de wacht gesleept variërend van een douchekop tot een rol plakband tot een pedaalemmer. Natuurlijk waren er weer tal van (onverstaanbare) toespraken en er werden over en weer cadeautjes en vaantjes uitgereikt. Om twaalf uur was het feest voorbij en zijn we teruggebracht naar het hotel. Vanochtend konden een beetje uitslapen. Om 08.00 was er ontbijt en vervolgens ging een aantal van ons, waaronder ik, de koffers en dozen en containers inchecken in het kantoor van Air France. Nadat we alles in en op de bus hadden geladen reden we om 09.30 uur richting het kantoor van Air France. Een tweetal artsen is vervolgens doorgereden naar het ziekenhuis om de toestand te beoordelen van de mevrouw met de gezichtsreconstructie en van Yaya. Eerstgenoemde maakt het goed. Zij is alweer lopend patiënt maar moet nog wel een aantal dagen in het ziekenhuis blijven. De kleine Yaya heeft het moeilijk. Hij heeft behoorlijk last van malaria en kan daardoor nauwelijks eten en drinken. Zijn toestand is nauwelijks verbeterd. De artsen maken zich wel een beetje zorgen over hem, maar zeggen tegelijkertijd dat hij de beste behandeling krijgt die hij zich nu in deze situatie kan voorstellen. Hoe het uiteindelijk met hem zal aflopen zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen. Dat vind ik eigenlijk zeer onbevredigend. Bij de incheckbalie op het kantoor bij Air France is het een zootje. Om 11.30 uur zijn de koffers van het Nederlandse team ingecheckt en dan moeten de koffers + dozen en containers van de Amerikanen nog. Dit terwijl we om 12.00 uur een date hebben met de vrouw van de president hebben. We besluiten dat een aantal Amerikanen bij de incheckbalie blijven en dat de rest zich aansluit bij de groep om naar de charity lunch te gaan. Het blijkt dat het kantoor van ‘The Childrens Foundation’ is gevestigd in het gebouw van de Spaanse ambassade. Daar is een zaaltje ingericht en het blijkt dat de leden van het Rotaplast team de enige gasten zijn. Rond 12.45 uur komt de ‘first lady’ mevrouw Lobo Touré Traoré met haar gevolg de zaal binnen. Na enige aankondigingen geeft ze een toespraak en benoemd daarbij het werk van Rotaplast. Ze is buitengewoon goed geïnformeerd en geeft blijk van een zeer grote betrokkenheid. Ze bedankt ons team voor het werk dat we gedaan hebben, en nodigt ons uit om voor een tweede missie naar haar land te komen. Ook Sibrand krijgt de gelegenheid om het woord te voeren. Na het officiële deel is er een gezorgd voor een hapje en een drankje en de ‘fist lady’ blijft in ons gezelschap voor een praatje en een foto. Er heerst een ontspannen en informele sfeer. Rond 14.00 uur zijn we terug in ons hotel, om ons op te frissen want om 14.300 uur vertrekken we naar een ander hotel, waar de artsen van ons team een seminar hebben georganiseerd voor de student en medewerkers van ‘Mere-Enfant Hospital Le Luxembourg’. Ik heb niet veel zin om in ons hotel te blijven hangen dus ga ik mee naar het seminar. De artsen geven een presentatie van de verschillende benodigde disciplines bij de uitvoering van plastische chirurgie bij de behandeling van een hazenlip of een open verhemelte. Erg interessant ook voor een niet-medisch geschoolde medewerker voor Rotaplast zoals ik. Rond 17.30 uur zijn we terug in het hotel. We nemen nog een biertje bij het zwembad en iemand heeft nog een fles wodka. Deze moet ook nog op want die krijg je niet mee het vliegtuig in, in je handbagage. Daarna nog even iets eten en dan zit de laatste dag in deze bijzondere stad er weer op. Rond 21.00 uur reizen we naar het vliegveld en om 23.00 vertrekt ons vliegtuig via Parijs naar Dusseldorf. Morgen schrijf ik het laatste stukje voor mijn blog en plaats ik er nog een paar foto’s bij. Nu eerst tijd voor een glaasje wodka. Proost.

2 mrt 2012 20:05:46