Rond middernacht vertrekt ons vliegtuig naar Parijs. Een vlucht van bijna 6 uur. Het vliegveld ligt even ten zuiden van Bamako en we vliegen even later over de stad. De Niger deelt als een donkere slinger de verder prachtig verlichte stad in tweeën. Hier ook valt pas op hoe uitgestrekt de stad is. Bamako kent nauwelijks hoogbouw en dus heb je nog al wat ruimte nodig om meer dan een miljoen inwoners onderdak te bieden.
Van de vlucht merk ik verder weinig. Ik word gewekt door het signaal ‘stoelriemen vast’ en we zetten de landing in voor CDG Parijs. Het duurt vervolgens vrij lang voordat we bij onze pier aankomen en daarna verliezen we nog meer tijd omdat de loopbrug maar niet tegen het vliegtuig aanschuift. We kunnen ons niet veel tijdverlies permitteren want over vijf kwartier vertrekt onze vlucht naar Düsseldorf. Als we dan eindelijk uit het vliegtuig kunnen, moeten we ons haasten. Natuurlijk nemen we in de hal nog afscheid van onze Amerikaanse teamleden. Zij vliegen van hieruit naar San Francisco en sommige nog verder. We bedanken elkaar voor de prachtige en succesvolle missie, de collegialiteit en vriendschap en spreken de wens uit om elkaar bij een volgende missie opnieuw te ontmoeten.
Maar door al deze vertragingen en afleidingen komen we te laat bij de gate voor onze aansluitende vlucht. Het vliegtuig staat nog wel vast aan de loopbrug, maar de grondstewardess weigert ons aan boord te laten gaan. We oefenen nog wat verwensingen in het Frans, maar ook dat helpt niet. Non est non. Er zit niets anders op dan een nieuwe vlucht te regelen. Voor de rest van de dag is Düsseldorf geen echte optie, dus besluiten we naar Amsterdam te vliegen. Om 09.00 uur vertrekt een vlucht waarmee we allemaal mee kunnen. Als we om 10.30 uur op Schiphol aankomen en ook afscheid van elkaar hebben genomen zit ons Bamako avontuur er op. Tineke en ik worden keurig door mede Rotarians Marja en Yvonne afgehaald en afgeleverd in Ulft. En om 15.00 uur word ik allerhartelijkst begroet als ik de deur van Plagweg 15 openzwaai.
Terugkijkend ben ik dankbaar dat ik mee kon met deze missie en dat ik me in mocht zetten om het leven van 87 kinderen en hun families te verbeteren. Deze mensen hebben weer een kans gekregen om het leven met een nieuwe glimlach tegemoet te treden en hun plaats in de maatschappij opnieuw op te eisen. Ik hoop dat we nog een keer terugkeren naar Bamako, want er is daar nog genoeg te doen.
Laatste reacties