Vanochtend hadden we de laatste werkzaamheden in het ziekenhuis. Rond 07.00 uur ben ik gearriveerd en heb ik met de ronde van de artsen meegelopen. Het is onze laatste aanwezigheid en eigenlijk zouden alle patiënten ontslagen moeten worden. Zo niet dan moeten ze worden overgedragen aan de verpleging van het ziekenhuis. Nog niet iedereen mag naar huis. De vrouw met de gezichtsreconstructie van gisteren moet zeker nog een paar dagen blijven. Haar situatie is goed, maar met zo’n grote wond kunnen er gemakkelijk complicaties optreden. Ook Yaya moet blijven. Hij heeft inderdaad malaria. Hij krijgt medicijnen, maar hij heeft nog steeds koorts. Het lijkt er echter op dat hij deze malaria-aanval gaat overleven.
De post-clinic begint om 08.00 uur. Rond die tijd begint de wachtruime al lekker vol te lopen. Bijna allemaal bekende gezichten. Gezichten van (groot)ouders of begeleiders die ik in de afgelopen dagen al ontmoet. Meestal volgt een enthousiaste begroeting inclusief een handdruk. De kinderen herken ik nagenoeg allemaal. Ik heb ze immers allemaal op de foto gezet voor hun patiëntendossier. De meeste hebben nog een wond op hun gezwollen bovenlip met geronnen bloed. Maar bij sommigen, waarschijnlijk de patiënten van vorige week woensdag, is de wond al helemaal genezen en is de zwelling weg. Vooral bij zeer jonge kinderen is dit het geval. Als ik dan de gezichtjes vergelijk met de foto uit hun dossier weet ik waarvoor we dit gedaan hebben. Ze hebben een nieuwe glimlach gekregen. Echter vandaag nog even niet want, de ontmoeting met de artsen brengt niet voor ieder kind plezierige herinneringen naar boven.
Terwijl we met de helft van het team de post-clinic doen, is de andere helft bezig met het opruimen van onze OK-ruimtes en het inpakken van de spullen. We zijn met 34 dozen en containers gekomen, er gaan er zo’n 15 mee terug. De rest is gebruikt of blijft achter. Om 13.00 uur zit ons werk erop en gaan we terug naar het hotel. We gebruiken de lunch in en om het zwembad en ik zet alvast de foto’s van vanochtend op de blog. Mogelijk heb ik daar later op de dag geen tijd voor want we moeten nog iets doen.
Eén van onze patiëntjes woont in een weeshuis hier in de stad. Vorige week hebben we besloten dat we dat weeshuis gaan bezoeken. We hebben kleding, speelgoed en schrijf- en tekengerij apart gelegd en hebben dit vanmiddag naar het weeshuis gebracht. Daarnaast is een hele voorraad tandenborstels en tandpasta van Biebie (zij is tenslotte tandarts) naar het weeshuis gegaan. Onderweg in de bus zijn we nog even met de pet rond gegaan. Het weeshuis genaamd “Orphelinat Centre Social Niaber” ligt in een arme wijk op ongeveer een half uurtje rijden van ons hotel. Nu ziet de wijk waar wij verblijven er redelijk arm en groezelig uit maar het kon kennelijk nog erger.
We werden allerhartelijkst ontvangen door de stichter en drijvende kracht achter het weeshuis, mevrouw Maly Sangho “Bibi”. Met een aantal medewerkers voelt zij zich dagelijks verantwoordelijk voor 169 wezen. Hiervan wonen iets meer dan vijftig in dit tehuis, en de rest is ondergebracht bij gastgezinnen. We hebben al onze spullen aan haar gegeven en vervolgens kregen we een korte rondleiding door het gebouw. Wat een onvoorstelbare kracht en positivisme ging er uit van deze vrouw. Dat heb je vast nodig om je leven te wijden aan de opvang kinderen die in het afvalputje van deze maatschappij terecht zijn gekomen. Ze moet haar weeshuis runnen op basis van giften. Vandaag heeft ze dus een goede dag gehad. En wij hebben kennis gemaakt met de keerzijde van deze maatschappij.
Op de terugweg hebben we nog een basisschool bezocht en ook daar hebben we wat spullen achter gelaten. Binnen zaten kinderen te leren in een snikhete ruimte, buiten werd er door de wat grotere jeugd gevoetbald in het stof. De kinderen lijken gelukkig hier.
Toen werd het hoog tijd om weer naar het hotel te gaan, want vanavond zijn we uitgenodigd bij de voorzitter van de RC Bamako – Djoliba thuis voor een diner.
Ook morgen lijkt een interessante dag te worden. We zijn namelijk uitgenodigd door de ‘first lady’ van Mali. De vrouw van de president heeft ons ontboden voor een ‘charity lunch’. Zij had via via van onze aanwezigheid in Bamako gehoord en heeft ons uitgenodigd om een toelichting te geven op het werk van Rotaplast. Zo kom je nog eens ergens.
Laatste reacties